در شرع و قانون، حد و میزانی برای وصیت تعیین شده است و در صورتی‌که بیش‌تر از آن باشد، ورثه فرد فوت شده اختیار این را دارند که وصیت بیش‌تر از حد مشخص شده را قبول و یا رد کنند.

عبارت «از ارث محرومت می‌کنم» برای بسیاری از افراد آشناست و ممکن است بارها و بارها آن را شنیده باشند. شنیدن این جمله ممکن است موجب نگرانی برخی فرزندان هنگام تقسیم ارث شود. در این مطلب از مجله دلتا به موضوع محروم کردن از ارث می‌پردازیم.

تقسیم ارث

طبق ماده ۸۳۷ قانون مدنی: محروم کردن از ارث در وصیت نافذ و معتبر نیست. هم‌چنین ماده ۸۴۳ نیز به متوفی فقط امکان وصیت در مورد یک‌‌سوم از مال خود را داده‌ است.

در حقیقت، وصیت‌کننده حق دارد به میزان یک‌سوم از اموال خود را وصیت کند و وصیت او نیز برای این میزان، صحیح و نافذ است و چنان‌چه نسبت به بیش‌تر از این میزان وصیت کند، صحیح بودن چنین وصیتی به اجازه سایر ورثه بستگی دارد.

زیرا به استثنای یک‌سوم اموال، بقیه ترکه متعلق به ورثه است و شخص صاحب این اموال که همان وصیت‌کننده است، حق دخالت در آن‎‌ها را ندارد و اموال مزبور به طور طبیعی در اختیار همه ورثه قرار می‌گیرد تا طبق ضوابط و مقررات مربوط به ارث، میان آن‎‌ها تقسیم شود.

تقسیم ارث در زمان حیات

هر کس در زمان حیات خود می‌تواند درباره اموالش تصمیم بگیرد و همه یا بخشی از آن را به دیگری منتقل کند، اما تقسیم ارث پس از فوت، تابع موازین قانونی مشخصی است که محرومیت از ارث در آن وجاهت قانونی ندارد. به محض فوت دیگر امکان انجام هیچ‌گونه اقدام حقوقی وجود ندارد و تشخیص وارث بودن یا نبودن افراد به عهده قانون است.

البته مسئله دیگری که ممکن است با محروم کردن از ارث اشتباه گرفته شود، درباره فرزندی است که زودتر از والدینش فوت کند.

طبق قانون، وقتی کسی زودتر از والدین خود فوت می‌کند، ورثه‌اش از جد پدری خود ارث نمی‌برند. به زبان ساده، شخص مرده از کسی ارث نمی‌برد تا آن مال به بازماندگانش منتقل شود و این با محرومیت از ارث تفاوت دارد.

پیشنهاد مطالعه : برای آشنایی بیشتر با مطالب حقوقی،مطلب آیا می‌توان نسبت به میزان نفقه اعتراض کرد؟ را مطالعه کنید.